Mafia o Machibuse VI

Witam!

W końcu pojawił się, nie wiem jak wasz ale mój na pewno, wyczekiwany rozdział. 
Powiem wam, że zadziwiłam sama siebie, bo myślałam, że będę miała z napisaniem go w określonym terminie nie małe problemy a poszło jak z płatka ;3. Szybko, sprawnie i bezboleśnie. Może przed każdym napisaniem rozdziału powinnam sobie ustalić termin publikacji i lepiej by mi się pisało? Muszę to przemyśleć =P.
Rozdział w Wordzie, ładnie wyjustowany, zajmuje osiem stron więc ładnie się rozpisałam.
Nie był on jeszcze w rączkach bety więc błędy zapewne pojawiać się będą. Jeszcze dzisiaj go wyślę więc niedługo powinnam wstawić poprawną wersję.

Zmieniłam kilka rzeczy dotyczących rozdziałów. Przed każdą notką MoM postaram się wklejać obrazek w jakiś sposób dotyczący rozdziału. Moim zdaniem to taki miły, graficzny akcent. Wstawiłam takie obrazki/zdjęcia już do poprzednich rozdziałów a więc jeśli ktoś jest ciekawy to śmiało zaglądać =3.
Postaram się też do każdego rozdziału lub do jego części dodawać jakiś podkład muzyczny, tak po prostu dla uprzyjemnienia czytania. Nie wiem jak wy ale ja lubię czytać przy muzyce oddające klimat bądź charakter sytuacji =3.

Jeszcze raz serdecznie zapraszam was na wstąpienie na moje inne blogi a przede wszystkim:

Blog organizacyjny: www.sakue-top-secret.blogspot.com

Blog z one shotami: www.sakue-one-shots.blogspot.com

Życzę przyjemnej lektury i do poczytania!

* * * 

Sasuke najciszej jak mógł otworzył drzwi domu, dyskretnie wsuwając się do przedsionka. Ostrożnie odłożył klucze na szafkę, zdjął kurtkę i nie dbając o równe ułożenie butów przemknął do kuchni. Nie zapalając światła, podszedł do lodówki i mrużąc oczy otworzył drzwiczki. Szybko wyjął zimny sok po czym z ulgą oparł czoło o lodówkę otwierając karton. Po chwili bezczynnego stania w miejscu pociągnął kilka solidnych łyków zimnego, kwaskowatego napoju, wzdychając cicho z ulgi. Absolutnie nie podejrzewał, że jego mała zabawa z Suigetsu i Nejim potrwa tak długo. Co więcej nie przewidział tego, że wróci do domu o szóstej rano z ogromnym bólem głowy. Mruknął pod nosem coś zupełnie nie zrozumiałego, znów kosztując napoju.

- Czuję się jak gówno – szepnął sam do siebie, siadając na kuchennej wyspie.

- I tak też wyglądasz. – Słysząc głos ojca natychmiastowo zeskoczył z blatu, odwracając się w stronę drzwi. Kolejne zaskoczenie. Spodziewał się, że powita go Itachi. Ojciec o tej porze zazwyczaj spał… albo już był w pracy. – Czyś ty oszalał? – zapytał Fugaku, przerywając krępującą ciszę. Wpatrywał się w syna z namacalną wręcz dezaprobatą. Dezaprobatą, która idealnie maskowała niewielką ilość troski. – Wiem, że jesteś dorosły, Sasuke – dodał od razu, widząc jak syn już otwiera usta aby coś powiedzieć. – Ale w jakim stanie ty wracasz do domu? Niedługo masz poprawkę, powinieneś się uczyć a nie włóczyć się po nocy – pouczył go i bez żadnego więcej słowa skierował się na piętro.

- Ja pierdolę – mruknął Sasuke, pocierając dłonią zmęczoną twarz. Z powrotem wskoczył na blat, oparł dłonie za sobą odchylając się do tyłu i wbijając zamglone spojrzenie w biały sufit. Fugaku miał rację. Już za dwa tygodnie poprawka z etyki lekarskiej, jeśli mu się nie uda… Gaara go zabije. Westchnął głośno i przymknął piekące powieki, słysząc na schodach ciche kroki. Nadchodzi kolejne kazanie. Tym razem znacznie dłuższe. Niespodziewanie odgłos stóp ucichł w okolicy wejścia do kuchni. Sasuke mruknął zaskoczony, otwierając oczy i spoglądając w stronę drzwi. Stał tam wysoki, stanowczo za chudy, blondyn w za dużej koszulce Itachi’ego. Jego długie, błyszczące włosy były potargane; spojrzenie dużych, błękitnych oczu spłoszone a na szyi i przedramionach odznaczały się duże, czerwono-fioletowe siniaki i otarcia.

- A ty, do cholery, to kto? – warknął Sasuke. Zupełnie nie tego się spodziewał. Blondyn spuścił głowę, przestępując z nogi na nogę. Cóż za zaskakujący dzień.

* * * 

Przechodząc przez korytarze wydawnictwa poczuł niemałe rozbawienie, widząc na twarzach pracowników słabo maskowany strach. Ludzie zerkali na niego nie pewnie, nie wiedząc czy za chwilę to oni nie skończą swojej owocnej pracy w wydawnictwie Uchiha. Atmosfera w działach była napięta i przesycona groźbą utraty pracy a na korytarzach panowała grobowa cisza. Mimowolnie kąciki ust Fugaku uniosły się ku górze gdy zamykał za sobą drzwi swojego gabinetu. Z nieznanych sobie powodów czuł dziwną radość z zasiewania w ludzkich życiach odrobiny niepokoju. Wzdychając usiadł przy biurku, automatycznie włączając laptopa. Rzucił nieprzyjemne spojrzenie stosikowi papierów, jednak jego spojrzenie zmieniło się natychmiastowo, kiedy natrafił na szkic okładki nowej mangi.

- „French Boys” – przeczytał cicho, przyglądając się rysunkowi. Znajdowało się na niej dwóch szkolnych futbolistów. Jednak nie było to tym czego oczekiwał. Liczył na to, że Minato zrozumie jego dyskretne podpowiedzi jednak chyba się przeliczył. Nie był zboczeńcem, może w niewielkim stopniu, po prostu lubił publikować rzeczy kontrowersyjne, indywidualne i sięgające daleko po za normy określone ramami społeczeństwa. Wprawdzie ostatnimi czasy wszelakiego rodzaju publikacje były już powszechnie znane na rynku a popyt na nie był wręcz olbrzymi jednak… kto pomyślałby, że manga o takiej tematyce może wyjść spod skrzydeł Uchihy? Prawdopodobnie nikt a Fugaku lubił zadziwiać ludzi tak samo jak straszyć. Mangi yaoi były właśnie jednym z tych nieco kontrowersyjnych tematów, który zaskakiwał ludzi. Kiedy zreformował swoje wydawnictwo, rezygnując z wydawania wielu tradycjonalistycznych książek, nakierowując je głównie na mangi całe Tokio było w szoku. Dobrze wiedział, że jest postrzegany jako człowiek zachowawczy, konserwatywny i tradycjonalistyczny jednak nie wiele z tych określeń było prawdziwych. Owszem lubił klasykę, tradycje i historię jednak nie można stać w miejscu kiedy cały świat idzie do przodu, prawda? Już teraz pragnął zobaczyć zdziwione miny ludzi kiedy poruszy się o krok dalej, i zagłębił się w świecie męsko-męskiej miłości, gazety oszaleją. Ludzie zapewne będą plotkować ale to dobrze, będzie zadowolony. Sam stanowi silnik napędzający to wydawnictwo nie tylko pod względem produktywności ale sławy. Mimo swojej nie zwracającej uwagi pozycji udało mu się osiągnąć status celebryty. Małżeństwo z Mikoto, dzieci, rozwód, reforma wydawnictwa – to wszystko nakręciło społeczeństwo, które teraz dosyć intensywnie zwracało na niego uwagę. Naprawdę lubił odrobinę zamieszania i uważał, że Namikaze Minato to idealny materiał na to aby trochę pomóc mu w nowej rewolucji. Oczywiście nie chciał go po prostu wykorzystać i wyrzucić. Może społeczeństwo uważało go za bezuczuciowego brutala jednak pozory mogą mylić. Nowy, naprawdę uzdolniony mangaka ze świetnymi pomysłami to dla rynku złote jajo. Jedyne co Fugaku musiał zrobić to nakierować tego mangakę na odpowiedni tor działań. Rynek yaoi jest świeższy, nowszy i po za Japonią wciąż wzbudza odrobinę kontrowersji. Nowy autor w tej tematyce będzie dla fanów czymś wspaniałym. Minato szybko osiągnie zainteresowanie i popularność a Fugaku rozgłos czyli oboje spełnią swoje marzenia. Wystarczy tylko przekonać Minato.

Przez chwilę zastanawiał się nad swoją decyzją po czym nacisną przycisk wywołujący sekretarkę.

- Namikaze Minato ma się znaleźć w moim gabinecie w trybie natychmiastowym – zakomunikował twardym tonem. Po usłyszeniu cichego potaknięcia rozparł się wygodnie na swoim fotelu i podziwiając grę światła na białej ścianie czekał na Minato.

* * *

- Bardzo przepraszam za spóźnienie – Minato wpadł do gabinetu Fugaku zupełnie nie zwracając uwagi na pukanie czy inne zasygnalizowanie, że zmierza wejść. Był tak przerażony wizją utracenia pracy, że jedyne o czym myślał przez ostatnie kilka minut to rzucenie się Fugaku do kolan i błaganie o miłosierdzie.

- Nic się nie stało. Proszę usiąść – Uchiha wskazał blondynowi kanapę, uprzednio odkładając swoje śniadanie i wycierając ręce w serwetkę. – Proszę się uspokoić, nie zamierzam Pana zwolnić. – Uśmiechnął się kątem ust, widząc ulgę na twarzy mężczyzny. Nie chciał niepokoić Minato, pracował tutaj zaledwie kilka dni po za tym był dla niego, jak i dla wydawnictwa, ważny. Bardzo ważny. Sięgną po mangę Namikaze i już chciał ruszać w jego kierunku jednak zatrzymał się. – Kawy? – zaproponował. Minato przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, wpatrując się w krawat Uchihy.

- Wody, jeśli można – odpowiedział w końcu. Fugaku, umiejętnie ukrywając uśmiech pochylił się nad biurkiem, naciskając guziczek.

- Wodę i jedną kawę do mojego gabinetu – oznajmił i nie czekając na odpowiedź usiadł naprzeciwko Minato. Położył na stół mangę Namikaze, która przez chwilę wydawała się być niczym fatum okalające ich oboje. – Chciałem tylko porozmawiać z Panem o pewnej propozycji – oświadczył a na twarzy Minato pojawił się delikatny uśmiech. Fugaku odwzajemnił uśmiech, spoglądając prosto w błękitne oczy blondyna jednak po chwili, kiedy rozległo się pukanie, odwrócił wzrok w kierunku drzwi.

- Dzień dobry. – Do gabinetu weszła młoda dziewczyna. Nieco skrępowana pod dwoma spojrzeniami przystojnych mężczyzn ustawiła wszystko na stole i z cichym „do widzenia” wyszła szybko. Fugaku westchnął cicho z dezaprobatą, kręcąc głową po czym wrócił wzrokiem do rozpogodzonej twarzy Minato. Niebieskie oczy wpatrywały się w niego wyczekująco, niemal przewiercając na wylot. Piękne. Fugaku nie miał pojęcia dlaczego to określenie pojawiło się w jego głowie. Odchrząknął cicho i sięgną po filiżankę.

- Moja propozycja dotyczy pańskiej mangi. – Pod koniec zdania jego głos załamał się delikatnie. Odchrząknął jeszcze raz i upił odrobinę kawy. – Nie mam Panu nic do zarzucenia. Kreska jest świetna, ekspresja twarzy idealna, dialogi również. – Pochwalił Minato aby ten nieco się rozluźnił. Podziałało. Na twarzy Namikaze nie pozostało już nic prócz ciekawości. – Jedyne co chciałbym zmienić to tematykę. Odrobinę.

- Czyli jednak coś jest nie tak? – Minato znów spiął się, marszcząc przy tym brwi.

- Nie, wszystko jest w jak najlepszym porządku. Chciałbym tylko narzucić inny kierunek działań. – Znów upił łyk kawy. Przed chwilą stało się z nim coś dziwnego a on nie miał pojęcia co.

- To znaczy? – Minato przelał wodę z butelki do szklanki od razu wypijając prawie połowę.

- Chcę aby pańska manga zawierała wątki yaoi – wyznał w końcu na co Namikaze zakrztusił się wodą. Fugaku po raz kolejny starał się ukryć rozbawienie jednak tym razem z marnym skutkiem.

- Proszę? – zapytał Minato, kiedy już przestał kaszleć. – Y-yaoi? – wolał się upewnić, że dobrze usłyszał. Fugaku przytaknął ruchem głowy i przystąpił do wyjaśnień.

* * *

(Dla przyjemności czytania polecam włączyć ten utwór)

Imagine Dragons - Radioactive

„Zajrzyj do sklepu Shikamaru, jest tam dla ciebie kilka ciekawych książek. Ucz się pilnie, pozdrawiam ;*.”

Sasuke zmarszczył brwi, czytając tego smsa. Przez chwilę zastanawiał się nad jego treścią, przeczytał go jeszcze dwa razy po czym mlasnął głośno, odrzucając telefon na poduszkę. Skoro Gaara pisał do niego tak słodko to mogło znaczyć tylko jedno, był wściekły. Piekielnie wściekły. Mruknął cicho niezadowolony z sytuacji, w której się znalazł. Został mu niecały miesiąc do nauki. Absolutnie nie miał do tego żadnych chęci. Westchnął, podnosząc się z łóżka, walcząc z okropnym bólem głowy i uporczywą grawitacją. Powoli podszedł do szafy, wyjmując z niej spodnie. Starając się nie przewrócić wciągnął je na siebie i nie przejmując się koszulką narzucił na plecy bluzę z kapturem. Sięgną po kluczyki leżące na biurku i wyszedł z pokoju. Powoli schodząc po schodach słyszał przytłumione głosy z kuchni jednak ich sens do niego nie docierał. Skrzywił się, kiedy postawił nogi na zimnych panelach. Zapomniał skarpetek jednak już nie chciało mu się po nie zawracać. Z wielkim trudem sięgnął po buty i założył je na nagie stopy. Starał się unikać swojego widoku w dużym lustrze wiszącym w przedsionku.

- Gdzie wychodzisz? – z kuchni usłyszał głos Itachi’ego. Zaskoczony szybko spojrzał w jego stronę, od razu tego żałując. Czuł się okropnie. Za plecami starszego Uchihy stał Deidara, z lekkim przestrachem wpatrując się w Sasuke.

- Do Shikamaru – mruknął cicho młodszy. Nie miał ochoty na kolejną kłótnię. Nie tym razem i na pewno nie w tym stanie.

- Oh, jedziesz pieprzyć swojego kolejnego pseudoznajomego? – Itachi prychnął z dezaprobatą wypisaną na twarzy. Nie mógł się powstrzymać, po prostu. Nienawidził tej bezradności względem swojej zazdrości, z którą nie mógł zrobić nic. Sasuke mógł robić co chciał, spotykać się z kim chciał a tym bardziej uprawiać seks z kim tylko chciał. Itachi mógł tylko stać z boku, przypatrywać się temu i z bolącym sercem czekać aż brat znów przypomni sobie o nim i zgodzi obdarzyć głębszym uczuciem. Chciał zamknąć Sasuke w złotej klatce jednak wiedział, że to nie możliwe. Kto jak kto ale Sasuke nigdy nie dałby się ograniczyć. Miłość Itachi’ego była nieodpowiednia, zła i niemoralna ale przede wszystkim nieodwzajemniona. I to bolało najbardziej. To że Sasuke od czasu do czasu uprawiał z nim seks było tylko aktem litości i niczym więcej, nigdy.

- O co ci chodzi Itachi? – sarknął Sasuke, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Ja przynajmniej nie sprowadzam do domu poobijanych kurw! – Warknął głośno po czym nie bacząc na zszokowaną minę starszego brata wyszedł z domu. Wszedł do samochodu i w furii trzasną drzwiami zaraz po tym ruszając z piskiem opon.

Zanim się obejrzał, równie agresywnie, zatrzymał się pod sklepem Shikamaru. Westchnął głośno, próbując dać upust swojej złości. Otworzył okno i sięgną po papierosy. Nie bacząc na zdrowie, w trybie ekspresowym wypalił dwa. Westchnął jeszcze raz, przeczesał włosy palcami i po chwili wyszedł z samochodu. Jeszcze chwilę stał na chodniku, wpatrując się w nieco wyblakły szyld sklepu po czym pewnym krokiem wszedł do środka. Za ladą jak zwykle nie było nikogo a między półkami nie krzątał się żaden klient. Sasuke był ciekaw czy Shikamaru kiedykolwiek sprzedał jakąś z tych zakurzonych, starych książek.

- Sasuke? – Shikamaru wyszedł z zaplecza. Na znudzonej twarzy jak zwykle na jego widok wykwitła irytacja.

- Ta, to ja – mruknął Sasuke, opierając łokcie na ladzie. – Podobno masz dla mnie jakieś książki.

- No tak – Shikamaru skinął głową po czym sięgnął pod ladę. Wydawał się być zdziwiony dziwnym humorem Sasuke,  który już dawno powinien rzucać złośliwościami. – Gaara je dla ciebie zostawił. – Podał brunetowi trzy duże tomy. Przez chwilę wpatrywał się w zbolałą minę Uchihy, równocześnie sięgając po kubki. – Herbaty? – zaproponował jak zawsze. Mimo iż Sasuke niesamowicie go irytował zawsze proponował mu herbatę, bo czego by nie powiedzieć na temat Uchihy to Shikamaru widział swoje, znał go i… lubił. Na swój dziwny sposób ale jednak lubił.

- Chętnie – Sasuke burknął cicho, opierając policzek na dłoni i otwierając pierwszą książkę. Teraz był pewien, że medycyna to nie był najlepszy wybór. Shikamaru uśmiechnął się delikatnie, widząc zniechęconą minę bruneta. Cholerny bożyszcz. Sasuke zerknął na Narę, zamykając przeglądaną książkę i sięgając po drugą. – Melisę.

- E… jasne. – Shikamaru ocknął się z dziwnego zamyślenia i wszedł na zaplecze. Uruchomił swoją starą kuchenkę gazową, nalał wody do czerwonego czajnika po czym ustawił go na kuchence. – Sasuke? – zapytał niepewnie, zagryzając wargę i sięgając do szafki po herbatę.

- Ta? – Mruknął Uchiha. Nogą przysunął sobie wysokie krzesło i usiadł przy ladzie, pobieżnie czytając książkę. Miał przy tym zabawnie oburzoną minę.

- Wiem, że pewnie będę żałować tego pytania ale… stało się coś? – zapytał Shikamaru, wrzucając torebki do kubków.

- Mm… oprócz tego, że miałem ciężką noc, muszę opanować jeszcze sporą część materiału na poprawkę i pokłóciłem się z Tachim to nic. – Westchnął cicho, powoli przewracając stronę.

- Z Itachim? O co? – Zapytał, podejrzewając o co chodzi. Zawsze chodziło o to samo. Shikamaru był jedyną osobą, której Sasuke powiedział co Itachi do niego czuje i na jak dziwnej płaszczyźnie znajdują się ich kontakty braterskie. Można powiedzieć, że Shikamaru i Sasuke byli dla siebie przyjaciółmi jednak… oboje byli na tyle specyficzni, że trudno było dostrzec tą więź.

- To samo. – Sasuke westchnął głośno po czym zerknął w stronę zaplecza, z którego akurat rozległ się pisk czajnika. Po chwili Shikamaru pojawił się za ladą z dwoma kubkami gorącej herbaty.

- O kogo tym razem? – Nara podał Sasuke jego ulubiony kubek.

- Suigetsu, Neji. – Mruknął Uchiha, dmuchając w herbatę. Shikamaru pokiwał głową, wpatrując się w szczupłe palce bruneta.

- Nie wiem jak ty ale ja mam ochotę się napić – oznajmił, znów znikając na zapleczu. Po chwili pojawił się z powrotem z małą buteleczką ich ulubionej ziołowej wódki. – Reflektujesz? – Uśmiechnął się zadziornie.

- Jak najbardziej – Sasuke przysunął kubek do szatyna a na jego ustach pojawił się nikły uśmiech. – Przenocujesz mnie? – zapytał po chwili, robiąc pierwszy łyk.

- Jesteś samochodem? – Shikamaru uniósł jedną brew na co Sasuke przytakną ruchem głowy. – Pewnie – parsknął w końcu, także kosztując herbaty.

* * *

Deidara cicho wyjrzał na korytarz, przełykając głośno ślinę. Ten dom wzbudzał w nim sprzeczne uczucia. Był piękny, owszem. Na ścianach wisiały drogie obrazy, na sufitach zabierające dech w piersi żyrandole a gdzie nie spojrzeć dało się zauważyć idealnie dobrane dodatki. Kuchnia i salon pomalowane były na miłe, ciepłe kolory powodując, że aż chce się w nich przesiadywać jednak… cały dom był dziwnie pusty. Praktycznie nikogo w nim nie było. A nawet jeśli domownicy od czasu do czasu się w nim pojawiali to tylko po to aby za chwilę znowu zniknąć. Zamykali się w swoich pokojach, odcinali od reszty rodziny. W całym domu panowała tak ogłuszająca cisza, że Deidarze ciężko było uwierzyć, że ktoś wciąż tu jest. Staną przed schodami i spojrzał w dół z kuchni jak i z salonu wyglądały nieśmiałe wiązki żółtego światła, oświetlając otwarty hol pomiędzy nimi. Ignorując nieprzyjemny chłód przenikający jego stopy powoli zszedł po schodach po czym nie pewnie zajrzał do salonu. Na brązowej kanapie siedział Itachi. Jego nogi opierały się na szklanym stoliku naprzeciwko, na kolanach znajdował się plik kartek a na nosie spoczywały okulary. Jego włosy były w nieładzie a kilka krótszych kosmyków wymknęło się z kucyka i opadło na jego szczupłą, zmęczoną twarz. Światło lampy stojącej tuż obok kanapy podkreślało wygniecenia na jego białej koszuli. Niespodziewanie Itachi westchnął głośno, odłożył długopis i wsunął palce pod okulary, przecierając oczy.

- Dobry wieczór – mruknął Deidara a zaraz po tym odchrząknął głośno. Jego głos był zachrypnięty i cichy. Itachi gwałtownie odsunął ręce od twarzy i spojrzał na blondyna zaskoczony.

- Oh, dobry wieczór. – Itachi uśmiechnął się ciepło na widok Deidary. – Już się wyspałeś? – zapytał, odkładając kartki na bok. Naoki przytaknął ruchem głowy. – Nie jest ci zimno? – zlustrował blondyna od góry do dołu. Wyglądał zabawnie w za dużej czarnej koszulce i za szerokich niebieskich spodenkach. – Proszę. – Zgarnął z oparcia kanapy swój granatowy sweter i podał chłopakowi.

- Dziękuję – Deidara przycisnął sweter do siebie. Był miękki, ciepły i pachnący. – Chciałem zapytać czy mogę zrobić sobie kolację?

- W zasadzie to miałem zamiar zrobić ją za pół godziny ale skoro jesteś głodny to możesz mi pomóc, co ty na to? – Zaproponował Itachi i nie czekając na odpowiedź ruszył w stronę kuchni.

- Chętnie – Deidara podreptał za brunetem. – Co mam robić? – Zapytał stając przy kuchennym blacie.

- Wyjmij warzywa z lodówki – Uchiha sięgną po mały pilot leżący na w

wyspie po czym skierował go w stronę jednej z szafek i klikną.

(Dla przyjemności czytania polecam włączyć ten utwór)

Imagine Dragons - Working Man

Natychmiastowo pomieszczenie ogarnęła przyjemna, skoczna muzyka. – Ok, nie jestem wspaniałym kucharzem ale myślę, że nie będzie najgorzej. Potrafisz gotować? – Itachi oparł biodro o blat i spojrzał wyczekująco na blondyna.

- Średnio – odparł Deidara, grzebiąc w lodówce. – Pokroić? – zerknął na warzywa już leżące na blacie.

- W kostkę – odparł Itachi, otwierając jedną z szuflad i podając Naoki’emu deskę i nóż.

- Ok – Deidara zgarnął swoje długie włosy za uszy i pochylił się nad blatem. – Nie – mruknął kiedy kilka kosmyków opadło na jego czoło. – Masz może… gumkę do włosów? – Spojrzał na Itachi’go, który wciąż dziwnie mu się przyglądał.

- Mhm – brunet pogrzebał chwilę w kieszeni po czym podał chłopakowi gumkę. – Ubierz ten sweter – upomniał go. Deidara spojrzał na niego pytająco, związując włosy w wysoką kitkę. – Maszę gęsią skórkę – Dotknął przed ramienia blondyna. Deidara spiął się nieco jednak uśmiechnął się niepewnie, sięgną po sweter i wciągnął go na głowę. – Tylko się nie utop – Itachi sięgną po nóż i sam zaczął kroić warzywa. Deidara zaśmiał się cicho, wyłaniając się z wielkiego swetra.

- Jestem cały – oświadczył, podwijając za długie rękawy.

- Cieszę się. Sięgnij do szafki… drugiej od lewej, na dole; wyjmij duży, srebrny garnek i nalej do niego wody. – Poinstruował Deidarę a ten z uśmiechem na twarzy wykonał polecenie. Itachi był bardzo miły. Nikt nigdy nie był dla niego tak miły.

* * *

Od dłuższego czasu zastanawiał się co mogło wpłynąć na to, że chłopak skończył właśnie w ten sposób. Wyrodni rodzice? Patologiczna rodzina? Brak rodziców? Kochanek-skurwiel? Złe towarzystwo? Narkotyki? Głupota? Opcji było wiele ale nie miał pojęcia, która lepiej pasowała do Deidary. Chłopak był miły, przyjazny, uprzejmy, grzeczny, spokojny wprawdzie trochę zamknięty w sobie i przestraszony ale nie dziwił się oglądając jego rany. Ktoś musiał mu to zrobić. Kto? Kolejne pytanie, które męczyło Itachi’ego. Kto mógł zrobić coś takiego tak delikatnej istocie? Tak ładnej osobie? Na pierwszy rzut oka nie dało się dostrzec piękna skrytego pod siniakami i zadrapaniami ale jeśli przyjrzeć się dłużej… chłopak był piękny. Po prostu. Mocno zarysowane kości twarzy, prosty nos, złote włosy, błękitne oczy. Jak można pobić kogoś takiego? Itachi’emu nie mieściło się to w głowie jednak nie wypytywał. Nie chciał spłoszyć Deidary a blondyn na pewno nie chce o tym mówić. Za dużo przykrych wspomnień, za dużo bólu. Rozumiał to jednak chciał wiedzieć jak to się zaczęło? Dlaczego mądry, z kim dało się porozmawiać jak z ucywilizowanym człowiekiem skończył w taki sposób?

- A… czy twoja rodzina nie ma nic przeciwko, że tutaj jestem? Nie chcę się narzucać – zapytał Deidara, grzebiąc widelcem w talerzu.

- Nie, skąd. Sasuke ma niewiele do powiedzenia a ojciec… myślę, że jemu wszystko jedno. Po za tym nie narzucasz się. To ja cię przygarnąłem, tak? – Itachi posłał blondynowi ciepły uśmiech na co ten odpowiedział nie śmiało. – Smakuje?

- Bardzo chociaż nie lubię cukinii. – Na dowód swoich słów Deidara odsunął jedne kawałek na brzeg talerza.

- Mogłeś powiedzieć, nie dodałbym  - Itachi sięgnął po odłożony przez blondyna kawałek i z szerokim uśmiechem wpakował go sobie do buzi. Deidara przez chwilę przypatrywał się brunetowi zdziwiony jego zachowaniem. Zawsze odnosił wrażenie, że wzajemne wyjadanie sobie z talerzy jest raczej dla ludzi o większym stopniu zażyłości.  Oni się nie znali. Nie wiedzieli o sobie nic… prócz tego, że oboje nie źle gotują.

- Ale ty lubisz – mruknął Deidara – nie chciałem odbierać ci przyjemności. – Itachi zaśmiał się mrukliwie, po raz kolejny kosztując warzywa. Tym razem ze swojego talerza. – Czyli… mogę tutaj zostać przez jakiś czas? – Wolał się upewnić. Nie chciał zostać na lodzie.

- Oczywiście, ile tylko będziesz chciał – Uchiha przytaknął zadowolony. – A teraz kilka faktów, które powinieneś wiedzieć żeby nie było, że kompletnie się nie znamy. Mam dwadzieścia sześć lat, jestem nauczycielem chemii w pobliskim liceum, moi rodzice rozwiedli się kilka lat temu. I wiem, że już dawno powinienem mieszkać na swoim ale chyba jestem zbyt przywiązany. – Oświadczył po czym zapadła cisza przerywana tylko odgłosem sztućców. – Teraz ty.

- Em… więc mam dwadzieścia trzy lata, nie mam rodziców i… nigdy nie lubiłem chemii. – Na ostatnie słowa Deidary Itachi zaśmiał się szczerze. Miał swoją odpowiedź. Brak rodziców może mieć wiele przykrych skutków. – Zawsze chciałem studiować coś związanego z rysunkiem albo… modą. – Dodał, pesząc się nieco na koniec.

- Projektant mody, co? – Itachi pokiwał głową. – Jeśli ufundowałbym ci studia uczyłbyś się? – Deidara spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami zszokowany tym pytaniem.

- Nie możesz – odparł po chwili ciszy.

- Dlaczego nie? – Uchiha uniósł jedną brew, odkładając sztućce i krzyżując ręce na klatce piersiowej. Deidara znów zamilkł.

- Bo się nie znamy – blondyn podał pierwszy argument, który przyszedł mu na myśl. Itachi odchrząknął.

- Znasz moje dane osobowe, wiesz gdzie mieszkam i co więcej wiesz nawet czym się zajmuję. Ja znam twoje dane osobowe, wiem że nie masz mieszkania i wiem czym chciałbyś się zajmować. Znamy się. – Brunet, oparł łokcie na stole i pochylił się w stronę chłopaka.

- Ale… nie jestem nawet twoim krewnym – odparł Deidara.

- Nie musisz być – Itachi zmarszczył brwi.

- Podałem ci fałszywe dane. – Blondyn także odłożył sztućce, całkowicie skupiając się na konwersacji.

- Nie zrobiłeś tego. – Głos Itachi’ego zabrzmiał złowrogo. Deidara zmarszczył brwi. Jak ktoś tak miły i przyjazny mógł w kilka chwil zamienić się w kogoś kogo się bał.

- …nie – szepnął Deidara, delikatnie osuwając się na krześle.

- A nie mówiłem. – Itachi, widząc dziwną zmianę w zachowaniu blondyna szybko zmienił taktykę, uśmiechając się ciepło. – Coś się stało? – zapytał widząc, że chłopak nie odwzajemnił gestu.

- Nie, nic – Deidara pokiwał przecząco głową, uśmiechając się nie pewnie. Dlaczego tak zareagował? Przecież Itachi tylko żartował. Nie ma się czego bać. Nikt nie zrobi mu krzywdy. Itachi to… dobry człowiek.