Mafia o Machibuse I

Ohayo!

Tak, w końcu mam dla was pierwszy rozdział Mafia o Machibuse! Mam nadzieję, że się cieszycie, bo ja bardzo xD. Myślałam, że już nie uda mi się go napisać przed weekendem ale udało się =3. Wprawdzie jest krótki ale myślę, że na początek rozdziały będą właśnie takie. Muszę się rozkręcić. Mam nadzieję, że pierwsza część przypadnie wam do gustu i że będzie chociaż troszeczkę więcej komentarzy niż pod drugą częścią KSwLP (tylko 2 komentarze? Myślę że stać was na coś więcej ;3). Chciałabym dodać rozdział II szybciej niż ten ale nie gwarantuję, że mi się to uda więc pozostaje wam tylko trzymać za mnie kciuki =3.

Życzę miłej lektury =3.

Stanął na marmurowych schodach, zadzierając głowę do góry. Jego wzrok od razu przykuł wielki herb rodu Uchiha, umieszczony na jasnej ścianie wydawnictwa. Przełknął głośno ślinę, zastawiając się co właściwie robi tutaj tak maluczki człowiek jak on. Ród Uchiha był znany w Japonii od wieków. Sam uczył się w szkole o najświetniejszym samuraju – Madarze Uchiha, o jednym z dawnych cesarzy wywodzącym się z rodu Uchiha. Każdy Japończyk wiedział o, przynajmniej kilku rzeczach, które zrobili dla kraju. Słyszało się o tym na okrągło. W szkole podstawowej, średniej, na studiach bez względu na to jaki kierunek się wybierze. Uchiha byli wszędzie. Poczynając od cesarzy i samurajów a na projektantach mody czy kompozytorach kończąc. Najodpowiedniejszymi, współczesnymi  przedstawicielami tego rodu był chociażby Orochimaru – właściciel wytwórni filmowej o sławie międzynarodowej, Mikoto – znana projektantka mody, czy właśnie Fugaku – światowej sławy właściciel wydawnictwa mang każdego rodzaju, promotor nieznanych talentów i wspomożyciel wypalonych już autorów.  Człowiek, który z każdego potrafi zrobić gwiazdę.

Minato westchnął, dochodząc do wniosku, że Uchiha prawdopodobnie swoją wielkość mają po prostu w genach. Teraz trzeba tylko czekać na kolejne pokolenie idealnych, pięknych, sławnych i utalentowanych.

- Idziemy, Namikaze – zwrócił się sam do siebie i rzucając obojętne spojrzenie okazałej fontannie chwycił za klamkę szklanych drzwi. Wzdrygnął się zamykając je za sobą, po czym skierował przerażone spojrzenie na, uśmiechającą się miło, młodą recepcjonistkę. Podszedł do marmurowego kontuaru, starając przywołać na twarz chociażby cień uśmiechu.

- Jestem umówiony na spotkanie z Panem Uchiha – powiedział z trudem, zapominając o powitaniu.

- Pan Fugaku czeka na pana w swoim gabinecie – oznajmiła niezrażona dziewczyna – trzecie piętro, pokój numer 60.

Minato przytaknął z wyrazem wdzięczności na twarzy, po czym wbiegł na schody, nie zauważając windy po przeciwnej stronie holu.

Zdyszany blondyn stanął przed ciemnymi, drewnianymi drzwiami.Przeczesał palcami włosy, zmierzył podejrzliwym spojrzeniem złoty numerek i zastukał subtelnie. Po krótkiej chwili usłyszał przytłumione zaproszenie. Ostrożnie otworzył drzwi, zerkając do środka. Tuż przed nim roztaczał się panoramiczny widok na Tokio, który zapewniała idealnie czysta szyba. Zamknął za sobą drzwi rejestrując, że w gabinecie nikogo nie ma. Kiwając się na stopach rozejrzał się po pomieszczeniu. Czarna podłoga i sufit, odbijając wszystko co znajdowało się w pomieszczeniu, powiększało je optycznie, a śnieżnobiałe ściany sprawiały iż gabinet wydawał się sterylny. Po lewej znajdowało się czarne biurko z drogim laptopem i ułożoną stertą papierów. Po prawej czarna, skórzana kanapa i szklany stolik, na którym wdzięczyła się złota figurka buddy. Obok sofy znajdował się niewielki doniczkowy krzaczek o kulistym kształcie i białych kwiatach. Nawet mały płatek owej rośliny, leżący na podłodze, sprawiał wrażenie jakby położono go tam specjalnie. Całe pomieszczenie było dla Minato zbyt czyste, zbyt idealne.

- Dzień dobry – niebieskie tęczówki Minato natychmiast spoczęły na brunecie, który wyszedł z drzwi znajdujących się obok biurka, a które on zauważył dopiero teraz. Za nimi najwyraźniej znajdowała się łazienka.

- Dzień dobry – odparł po chwili Minato, przyglądając się mężczyźnie. Nigdy wcześniej nie widział go na żywo. Był wysoki i szczupły,  jednak pod szytym na miarę, czarnym garniturem dało się zauważyć delikatny zarys mięśni.

- Proszę usiąść – Fugaku wskazał kanapę, samemu opierając dłonie na blacie biurka. – Kawy? – zaproponował, a Minato mimowolnie skinął głową, natarczywie wpatrując się w postać  przed sobą. Brunet nacisnął biały guziczek wystający z blatu, nachylając się delikatnie. – Dwie kawy za pięć minut temu – oznajmił ostro do niewidocznego urządzenia.

- Tak jest – odpowiedział mu przerażony,  kobiecy głos. Fugaku uśmiechnął się z zadowoleniem po czym usiadł obok blondyna, zabierając ze sobą niewielki plik papierów.

- Jak już pisałem w liście jesteśmy zainteresowani Pana mangą „French Boys”, lecz podczas ostatniego zebrania w tej sprawie ustaliliśmy iż podpiszemy z panem wstępną umowę na dwa lata. Pana prace są interesujące i myślę, że wydamy jeszcze nie jedno pańskie dzieło – oznajmił, a serce w piersi Minato zaczęło się tłuc niczym szalone. Uchiha uśmiechnął się delikatnie, posyłając blondynowi protekcjonalne spojrzenie, na co ten poczuł jak na jego twarz wstępuje rumieniec. Chyba powinien popracować nad samokontrolą. – Proszę – Fugaku podał mu dokumenty, wskazując na wykropkowane miejsce, w którym miał złożyć swój podpis. Minato niepewnie przesunął wzrokiem po tekście. Obecność bruneta nie pozwalała mu na to, aby swobodnie wczytać się w obszerną treść umowy. Stwierdzając, że w dokumentach nie ma żadnych drobnych druczków złożył w odpowiednim miejscu zamaszysty podpis, oddając je wydawcy.

- Dziękuję – Fugaku włożył papiery do białej teczki i rozsiadł się wygodnie. Jak na zawołanie po gabinecie rozniosło się ciche pukanie a po chwili drzwi uchyliły się, ukazując przejętą dziewczynę z tacą w ręce. – Wchodź – mruknął, a delikatny uśmiech na jego twarzy został zastąpiony zimnym spojrzeniem. – Piętnaście minut spóźnienia – oznajmił, spoglądając na zegarek na nadgarstku. Minato posłał dziewczynie współczujące spojrzenie. Był tu od dziesięciu minut więc najwyraźniej Uchiha nie żartował z tym „za pięć minut temu”.

- Przepraszam – szepnęła szatynka, drżącymi dłońmi stawiając filiżanki na szklanym stoliku. Kiedy spojrzała na bruneta ten wbijał w nią wyczekujące spojrzenie. – Wypłata mniejsza o piętnaście procent – dodała, łamiącym się głosem. W jej oczach pojawiły się łzy. Fugaku uśmiechnął się z zadowoleniem, sięgając po swoją kawę.

- Możesz odejść – powiedział, a szatynka skinęła głową i tuląc tacę do piersi jak najszybciej wyszła z gabinetu. Gdzie ja się pcham? Pomyślał Minato, z szokiem, wpatrując się w swoją kawę.

- Teraz, jeśli mogę, chciałbym przejść do nieco bardziej prywatnych spraw – na twarz Uchihy powrócił delikatny, nieco protekcjonalny uśmiech. Namikaze gwałtownie zwrócił na niego pytające spojrzenie, tracąc zainteresowanie kawą.

- Jak się pan już zapewne domyślił wymagam od pana przeprowadzenia się do Tokio. To ułatwi nam współpracę z panem – zaczął biznesowym tonem. Blondyn przytaknął ruchem głowy. – W związku z tym mam nadzieję, że jeszcze nie posiada pan tutaj mieszkania – dodał, wywołując u swojego rozmówcy jeszcze większe zdziwienie.

- Przepraszam ale chyba nie rozumiem – przyznał Minato, a w jego głowie zrodziło się podejrzenie iż jego pracodawca jest po prostu niezrównoważony. Uśmiech Uchihy poszerzył się.

- Chciałem złożyć panu jeszcze jedną ofertę – wyjaśnił, niestety nie zbyt jasno. Namikaze zmarszczył brwi, wciąż nie rozumiejąc do czego brunet dąży – chcę zaproponować panu mieszkanie – wyjawił w końcu, ale zdziwienie Minato nie ustąpiło. Wręcz przeciwnie, powieliło się. Bądź co bądź nie spodziewał się takiego ruchu po kimś takim jak Uchiha.

- Tak? – wykrztusił w końcu blondyn, sięgając po cukierniczkę.

- Otóż właściciel domu, który znajduje się tuż obok mojego wyprowadził się i budynek jest na sprzedaż. Moim zdaniem jego cena jest bardzo korzystna, a nam łatwiej będzie się porozumieć tym bardziej, że jak mniemam nie zna pan Tokio zbyt dobrze – odparł Fugaku, upijając łyk kawy. Minato posłał mu nieco zakłopotane spojrzenie. Uchiha miał rację. Namikaze prawie całe życie spędził w Kioto. – A z tego co wiem ma pan syna tak więc pomyślałem, że to byłoby dla niego dobre miejsce zamieszkania. Blisko jest bardzo dobra szkoła, centra handlowe, a także dzielnica rozrywki. W dodatku sam mam dwóch synów więc może to pomogłoby mu się jakoś zaaklimatyzować w nowym miejscu. – Minato dolał mleka do swojej kawy, rozważając propozycję. Uchiha albo wiedział jak go podejść albo po prostu miał szczęście. W każdym bądź razie dla Minato liczyło się szczęście Naruto.

- Mógłbym zobaczyć ten dom? – zapytał, uznając iż natychmiastowe pytanie o jego cenę nie jest najlepszym wyjściem. Stwierdził, że w ten sposób przyznałby się do tego iż jego kondycja finansowa nie jest najlepsza.

- Oczywiście – odpowiedział Fugaku, wyjmując z kieszeni srebrny kluczyk. – Mam klucz i za dokładnie – zerknął na swój zegarek – cztery minuty kończę pracę, tak więc jeśli pan chce możemy jechać tam już teraz. – Namikaze upił łyk swojej, nieco przesłodzonej, kawy po czym wydął wargi, zastanawiając się nad decyzją.

- Myślę, że to dobry pomysł – odparł w końcu, uśmiechając się nieśmiało.

* * *

Fugaku otworzył dębowe drzwi na oścież, ukazując Minato spory, skąpany w słonecznych promieniach przedsionek.

- Dom jest już umeblowany – dodał Uchiha, ruszając w głąb pomieszczenia zaraz za zachwyconym blondynem. Wychodząc z przedsionka znajdowało się w dużym pomieszczeniu o parkiecie wykonanym z ciemnego drewna i ścianach w kolorze kawy z mlekiem. Po lewej znajdowała się część salonowa natomiast po prawej kuchenno-jadalna. Na wprost, przykuwając spojrzenie, znajdowały się masywne, drewniane schody. Za nimi chowały się szklane drzwi prowadzące na zadaszony taras.

- Ładnie – stwierdził krótko Minato, a na jego twarz wpłynął smutny uśmiech. Kushina zapewne zbeształaby go za tak bezpłciową opinię. Ale co miał powiedzieć? Dom zapewne byłby piękniejszy gdyby była w nim ona. Jego czerwono włosa bestia, życiowa miłość. Kiedy wszedł na schody, poczuł jak po jego policzku spływa łza. Szybko starł ją grzbietem dłoni po czym przywołując na twarz szeroki uśmiech wspiął się na piętro. Pierwsza para ciemnych drzwi prowadziła do dużej sypialni oraz niewielkiego gabinetu. Minato już wyobrażał sobie tam swoje wszystkie przybory rysunkowe. Następna para drzwi kryła za sobą kolejną sypialnię oraz sporą łazienkę w zielonym odcieniu natomiast za drzwiami na samym końcu korytarza znajdował się niesamowicie kolorowy, duży pokój z oddzielną, małą łazienką. Minato już wiedział do kogo będzie on należał.

* * *

Warknął cicho, kiedy po mieszkaniu rozległ się drażniący dźwięk dzwonka. Odsunął od siebie wszystkie papiery i wstając z krzesła, zawiązał swój szlafrok schodząc na dół. Agresywnym szarpnięciem otworzył drzwi po czym westchnął z irytacją, widząc przed sobą trupiobladą, kościstą twarz, na której wdzięczył się szeroki, nieszczery uśmiech.

- Czego chcesz? – mruknął z niechęcią. Wzdrygnął się niewidocznie, kiedy nienaturalnie zielone tęczówki zmierzyły go uważnie. Nigdy nie przywyknie do tych gadzich oczu.

- Tak witasz kuzyna? – zapytał długowłosy, a jego pionowe źrenice zwęziły się mimo braku zmiany światła. Zupełnie jakby je kontrolował.

- Witaj, Orochimaru – prychnął Fugaku z pogardą – czego chcesz? – powtórzył pytanie, mentalnie błagając o to, aby długowłosy już dał mu spokój. Orochimaru zawsze go przerażał.

- Przyszedłem odwiedzić mojego chrześniaka – odpowiedział w końcu i nie przejmując się brakiem zaproszenia wszedł do domu, rzucając kuzynowi wyzywające spojrzenie.

- Zapraszam, czuj się jak u siebie – syknął Fugaku, zamykając za nim drzwi. Nie zawracając sobie głowy impertynenckim krewnym, wszedł z powrotem na górę i z głośnym hukiem zatrzasnął za sobą drzwi swojego gabinetu. Orochimaru oparł o ścianę swoją hebanową laskę o rączce z kości słoniowej wyrzeźbionej na kształt wężowego łba i rozpiął marynarkę, wchodząc do salonu.

- Wujek? – po chwili na schodach pojawił się uśmiechnięty szeroko długowłosy brunet.

- Witaj, Itachi – grymas Orochimaru nabrał szczerości, a jego oczy mimowolnie zabłysły radosnym blaskiem. – Jak ci się wiedzie? – Itachi zbiegł na dół, po czym poklepał wuja po plecach.

- Bardzo dobrze – odparł krótko, wpatrując się w szczyt schodów – ty do Sasuke, tak?

- Oh, nie tylko – Orochimaru w rozbawieniu zmrużył oczy,  słysząc jak jedne z drzwi na piętrze otwierają się powoli.  – Ciebie też muszę od czasu do czasu odwiedzić, Kōkei-sha.

- Nie nazywaj mnie tak w domu – Itachi upomniał wuja, uśmiechając się na widok bladej twarzy swojego brata.

- Witaj, Kurohyō – Orochimaru przywitał swojego chrześniaka. Z jego ust o mało nie wyrwał się śmiech, kiedy najmłodszy Uchiha spojrzał na niego z oburzeniem – jak twoje zadanie? – zapytał, a spojrzenie Sasuke stało się złowrogie.

- Nie męcz go wujku, niedawno wrócił z misji – Itachi posłał bratu pogodny uśmiech jednak w odpowiedzi otrzymał jedynie obojętne spojrzenie. Orochimaru ponaglił chrześniaka ruchem głowy.

-Shika potrzebował mojej pomocy – odpowiedział Kurohyō zachrypniętym głosem. – Był na północy, pamiętasz? W Fukantai*.

- Ah tak – mruknął w zamyśleniu Orochimaru. – W takim razie kiedy przystąpisz do działania? – zapytał na co Sasuke prychnął, przewracając teatralnie oczami.

- Wal się – warknął po czym wspiął się po schodach, z powrotem zaszywając się w swoim pokoju. Orochimaru spojrzał za nim, a jego źrenice rozszerzyły się nieoczekiwanie, zasłaniając prawie całą tęczówkę.

- Napijesz się kawy? – zapytał beztrosko Itachi.

- Chętnie – wuj uśmiechnął się szeroko, podążając za młodszym w stronę kuchni.

* * *

*Fukantai - martwa strefa