Mafia o Machibuse - Prolog

Ohayo!

Już dzisiaj mam dla was prolog nowego opowiadania "Mafia o Machibuse". Nie jest najdłuższy ale to dopiero wprowadzenie ;3. Mam nadzieję, że ten początek jakoś was zainteresuje i że wam się spodoba =3.

Ktoś pytał mnie czy napiszę drugą część do "Koronkowych stringów w londyńskim Pandemonium" więc odpowiadam, że tak =3. Napiszę na pewno chociaż jeszcze nie wiem kiedy. Ostatnio zapomniałam o tym oneshocie, z powodu końca KnN i początku MoM ale już zaczęłam pisać więc pewnie druga część KSwLP ukaże się niedługo ;3.

Życzę miłej lektury =3

Rozczochrany blondyn w pomarańczowym, frotowym szlafroku siedział przy stole, w oświetlonej promieniami porannego słońca, kuchni. Otoczony był masą pogniecionych kartek, połamanych ołówków i pustych kubków. Mężczyzna warknął coś pod nosem po czym potargał sobie włosy i zgniótł kolejną kartkę. Nie spał prawie całą noc, starając się wymyślić sensownych bohaterów do swojej nowej opowieści, która pewnie tak jak poprzednie będzie klęską. Gwałtownie wstał z krzesła i podszedł do kuchennego blatu. Nerwowym ruchem nalał sobie kawy, nucąc cicho jakąś marną, zboczoną przyśpiewkę. Upił łyk gorącego napoju, tupiąc stopą odzianą w puchaty kapeć i zagryzając dolną wargę. Już miał siadać do dalszej pracy, kiedy w małym domku rozniósł się odgłos dzwonka do drzwi. Minato wzdrygnął się na ten dźwięk i odkładając kubek powlókł się w stronę, z której dobiegał. Była dopiero dziesiąta, więc nie miał pojęcia któż taki mógłby odwiedzać go o tak wczesnej porze.

- Dzień dobry, Panie Namikaze! – przywitał się wesoło młody listonosz, zdejmując z głowy granatową baseballówkę. Chłopak poszperał chwilę w swojej torbie a następnie wyciągnął w stronę zaskoczonego blondyna kopertę. – To chyba coś ważnego, jest prosto z Tokio – dodał listonosz, uśmiechając się pogodnie – życzę miłego dnia, do widzenia.

- Dzień dobry… - mruknął wciąż zdziwiony Minato, który zupełnie nie potrafił nadążyć za szybkimi wypowiedziami chłopaka – znaczy dziękuję i wzajemnie… do widzenia – wymruczał, wpatrując się w kopertę i zamykając drzwi. – O mój boże – szepnął, kiedy przeczytał nazwisko nadawcy listu. Wrócił do kuchni, powoli usiadł przy stole i niedelikatnie rozerwał kopertę.

Panie Namikaze,

Mam przyjemność oznajmić panu iż wydawnictwo Uchiha jest zainteresowane pańską mangą pt. „French boys”. W celu omówienia szczegółów proszę o spotkanie dnia 10 października br. w głównej siedzibie wydawnictwa Uchiha w Tokio o godz. 16.00.

W razie potrzeby podaję numer kontaktowy: 501 098 672

Uchiha Fugaku

Blondyn jeszcze przez chwilę siedział przy stole, wpatrując się w tekst wiadomości  niedowierzając temu co przeczytał, po czym uśmiechnął się szeroko i zerwał z miejsca. Prawie się zabijając, wbiegł po schodach na piętro i zapominając o jakiejkolwiek prywatności swojego syna, wpadł do jego pokoju.

- Naruto! – krzyknął rozradowany, lecz po chwili szybko zamknął oczy.

- Tato! – po mieszkaniu rozległ się głośny krzyk – puka się! – za drzwi otwartej szafy wyjrzała para lazurowych oczu.

- Jesteś nagi? – zapytał Minato, zapominając co chciał obwieścić swojemu pierworodnemu.

- Tak, więc mógłbyś wyjść – odparł Naruto, a stopy wystające zza drzwi szafy poruszyły się niespokojnie. Mężczyzna zaśmiał się cicho. No tak, w końcu jego syn nie ma już pięciu lat.

- Naleśniki czy tosty? – zapytał krótko, nie chcąc drażnić zawstydzonego nastolatka.

- Tosty – burknął Naruto, a Minato natychmiast opuścił pokój syna, zamykając za sobą drzwi.

* * *

- Co było aż tak ważne, że zapomniałeś o mojej prywatności? – zapytał Naruto, siadając przy kuchennym stole. Minato odwrócił się do niego gwałtownie i z szerokim uśmiechem podał mu talerz wypełniony lekko przypalonymi tostami.

- Kakao czy kawa? – zapytał ignorując pytanie syna.

- Kakao – mruknął młodszy, skubiąc brzeg tosta. Nie był głodny. – Odpowiesz mi?

- Dostałem list – zaczął Minato, podając synowi kubek gorącego kakao i siadając naprzeciwko niego.

- Niesamowite – blondyn spojrzał rozbawiony na ojca, przykładając zimne dłonie do pomarańczowego kubka – mów dalej – ponaglił go, ignorując karcące spojrzenie niebieskich tęczówek.

- List z wydawnictwa Uchiha, od samego właściciela – oznajmił, na co Naruto zakrztusił się właśnie przełykanym tostem. – Chce się ze mną spotkać! – Minato podskoczył na krześle, a uśmiech na jego twarzy poszerzył się.

- Super, ta… to! – odkrzyknął Naruto, walcząc z kaszlem. – Kiedy się z nim spotykasz?

- Za dwa dni – odparł starszy, a kiedy uderzył go fakt, o którym pomyślał dopiero teraz, radosny uśmiech zszedł z jego twarzy.

- Nie martw się tato. Widziałeś mnie nago i prawie zabiłeś mnie tostem. Dasz sobie radę z jakimś tam Uchihą – młodszy klepnął ojca w ramię.

- Też racja – Minato zaśmiał się krótko – ale martwię się, że jeśli wszystko się uda to będziemy musieli wyjechać do Tokio – wyjawił swoje obawy, patrząc uważnie na Naruto. Nie, tu nie chodziło o niego. Martwił się o syna, który ostatnimi czasy mało wychodził z domu, a kiedy przeprowadzą się do nowego miejsca może być jeszcze gorzej.

- Nie rozumiem – bąknął Naruto, marszcząc brwi. – Ja już od dawna mam dość Kioto, a wszyscy moi znajomi już dawno przeprowadzili się do Tokio. Napiszę dzisiaj do Kiby, na pewno się ucieszy.

- Naprawdę? – zapytał zaskoczony Minato. – Kiba mieszka w Tokio? – nie miał o tym zielonego pojęcia.

- Tak, tato – prychnął Naruto. – Od dwóch lat. Przyjeżdża tylko na święta i czasami na weekendy.

- Ah, to by wyjaśniało dlaczego ostatnio zaczęliście się rzadziej spotykać – mruknął w zamyśleniu Minato, za co oberwał po głowie – bezczelny szczyl – skwitował syna znów promiennie się uśmiechając.

* * *

Długowłosy, blady niczym śmierć brunet, siedział w spowitym ciemnością pomieszczeniu na oświetlonym, obitym czerwonym jedwabiem kamiennym siedzisku. Delikatnie przesunął dłonią, odzianą w czarną, skórzaną rękawiczkę po masywnym łbie czarnego węża śpiącego na jego kolanach, uśmiechając się przy tym nikle. Niespodziewanie zielonożółte tęczówki mężczyzny spoczęły na czymś, co ukrywało się w ciemności przed nim. Jego pionowe źrenice zwęziły się dziko, a na twarz powróciło zimne wyrafinowanie.

- Kurohyō – powiedział cicho brunet, a po pustej sali rozniosło się echo jego zachrypniętego, władczego tonu.

- Panie? – odparł mu głęboki męski głos, w którym czaił się delikatny ślad poirytowania.

- Podejdź – oznajmił mężczyzna, wciąż uparcie wpatrując się w ciemność. Przez krótką chwilę w pomieszczeniu królowała jedynie drażniąca cisza, jednak wkrótce została przerwana subtelnym stukotem obcasów o kamienną posadzkę, po czym w kręgu nikłego światła pojawił się równie blady, krótkowłosy brunet. Mężczyzna miał na sobie garnitur, a jego dłonie odziane były w takie same rękawiczki. Drapieżnie czarne tęczówki mężczyzny rzuciły syczącemu wężowi ostrzegawcze spojrzenie.

- Panie? – ponowił pytanie, wbijając wzrok w oblicze długowłosego.

- Mam dla ciebie misję – odparł zielonooki, puszczając czarnego gada, który po chwili zsunął się z jego kolan, pełznąc w „nicość” – Fugaku przyjął nowego, potrzebuję jego danych – wyjaśnił, na co stojący przed nim brunet zmarszczył cienkie brwi – wydaje się być odpowiedni – dodał „Pan”, odpowiadając na niezadane pytanie. – Potrzebujemy ich więcej. Nie pytaj o nic tylko rób co ci każę.

- Tak, Panie – krótkowłosy odpowiedział po chwili ciszy, po czym skinął głową i odszedł w mrok.