Rozdział XXXVII

Ohayo!

Tym razem musieliście czekać na rozdział trochę dłużej a to dlatego, że kompletnie nie mogłam sobie z nim poradzić. Choć jak go tak teraz czytam to myślę, że najgorzej nie wyszedł i mam nadzieję, że wam się spodoba =3.

Rozdział nie betowany.

Nie wiem czy zauważyliście, więc was informuję, że założyłam nowy blog www.yaoi-by-sakue.blogspot.com, na którym od dzisiaj będą się pojawiać wszystkie moje oneshoty. No i jak już jesteśmy przy tych krótkich formach opowiadań to dwa są w drodze i myślę, że niedługo je opublikuję =3.

Hilda - Yay! Suigetsu przeżyje ^w^! Ano, postanowiłam nie robić tutaj afery związanej z orientacją Yamato więc Misako wyszła na anioła, z resztą tak ją sobie wyobrażam xD. Wiesz, że sama jestem ciekawa jak Lee będzie bronił związki heteroseksualne, bo na razie nie mam zielonego pojęcia jak to rozwiązać ^^".

HoshiA Karano - Nie mogę zaprzeczyć, że Sasuke jest boski ^w^. Uwielbiam tego Drania <3.

XYZ - Z tym się muszę zgodzić. Teraz w akademiku będzie okres bezsennych nocy ;3.

Kaori-chan - Sai ma ogólny kobietowstręt. Jedna dziewczyna w związku to dla niego za dużo a co dopiero dwie xD. Sama polubiłam Misako kiedy opisałam jej reakcję na wiadomość o orientacji Yamato xD. A no, teraz Gaara będzie nam męczył biednego Shikamaru na wszystkie możliwie sposoby kiedy on, biedaczek, po prostu nie może sobie poradzić z cielesną bliskością. Widać nasze weny miały plebsowy nastrój xD. Oh~ cieszę się, że udało mi się ująć w słowa draniowatą słodkość Sasuke ^w^.

Dilla-chan - Ależ proszę ja ciebie bardzo =3 i mam nadzieję, że jesteś zadowolona z tego wątku yuri =3. Oh, zadaję sobie z tego świetnie sprawę tak więc w dzisiejszym rozdziale masz co nie co o Shikamaru i Kankuro <3.

Kasia - Tak jest, władco rondli xD. Znajdę Misako jakiegoś/ąś wspaniałego/ą, życiowego/ą partnera/kę ^w^. Gaara bawi się w swatkę ale jak widać wszystkim wychodzi to na dobre =3. No i Kankuro jest bardzo wyrozumiały <3 więc Shikamaru nie ma się czego bać =3. A naszego Misaki'ego chciałam nazwać Norio <3 ale jak dla mnie Misaki też jest w porządku =D.

Akemi - No nie! Jesteś bezlitosna! Wszystkich udało mi się przebłagać aby nie robili Suigetsu krzywdy a ty dalej chcesz się nad nim pastwić, bestio! xD No proszę cię, biedny, zgnębiony Yamato zebrał się w sobie a ten mu umiera?! Jak dla mnie to jest niedorzeczne! xD Ja myślę dokładnie, oni muszą być razem <3!

Basia - Oj, wiem, że mogłoby być dłużej ale to wcale nie jest takie proste xP. Cieszę się, że ci się podoba =3. Osobiście myślę, że Kakashi będzie miał ich przeprowadzkę w głębokim poważaniu xD. W końcu to wychowawca idealny <3.

Natsuhi - Ta śmierć ojca Yamato to po prostu skandal xD. Zgadzam się z tobą, ze ma gość tupet, że tak sobie po prostu umiera xD. Chyba wszystkim imię Chiyo kojarzy się z babunią Chiyo z Naruto dlatego tyle tych dziwnych reakcji xD. Ja pomyślałam o tym dopiero po tym kiedy przeczytałam pierwszy taki komentarz xD. Ale matka Yamato wystąpiła tylko ten jeden raz więc nie będzie z tym problemów =3.

Midnight - Oj, Misako kocha Yamato, jest tolerancyjna i chce jego szczęścia po za tym to łagodna kobietka więc nie ma co się burzyć. Po prostu zrobiłam z niej anioła ^^.

Życzę wam przyjemnej lektury =3

* * *

Przeciągnął się, mrucząc cicho. Od prawie dwóch godzin wylegiwał się na tarasie, rozkoszując się promieniami słońca. Jest dopiero dziesiąta a już tak ciepło. Sasuke kilka minut temu pojechał do sklepu więc został w domu Uchihów sam. Stanowczo wolał siedzieć na dworze. Właśnie zaczął myśleć, że mu się nudzi kiedy po domu rozległo się pukanie. Spojrzał niepewnie w stronę przedsionka, wchodząc do salonu. Nie wiedział czy powinien otwierać. Ale jeśli to ktoś ważny? Podszedł powoli do drzwi, przekręcił klucz i nawet nie zdążył dotknąć klamki a drzwi otworzyły się z impetem uderzając go w głowę i powalając na ziemię.

* * *

Asuma, rzucił się na łóżko, wzdychając. Misako namówiła ich aby zostali u nich na noc w związku z czym kiedy matka Yamato poszła spać urządzili sobie… "kobiecy" wieczorek. Chemik nie był z tego zadowolony jednak Asuma nic nie mógł poradzić na to, że od zawsze miał bardzo dobry kontakt z kobietami co jeszcze dziwniejszym sprawiało to, że był gejem. Jak widać mógł z kobietami jedynie się przyjaźnić i to do pewnego stopnia. Misako otwarła wino, zrobiła popcorn, wyjęła z lodówki tort truskawkowy i włączyła jakieś komedie romantyczne. Yamato był tym przerażony. Po dwóch lampkach wina i przysłuchiwaniu się ich ckliwej rozmowie o mężczyznach zasnął jak dziecko. Może to i dobrze, bo kiedy Misako włączyła „Dirty Dancing” Asuma płakał jak bóbr. Nic nie może poradzić na to, że jest bardzo uczuciowy i emocjonalny a Patrick Swayze całkiem przystojny.

- Tsunade dała na wolne – oznajmił Yamato, chowając telefon do kieszeni spodni. Wszedł do sypialni Asumy bez koszuli, którą ściągną chwilę temu. W Drodze powrotnej wylał na nią cały swój sok porzeczkowy. – Zmęczony? – zapytał. Parsknął śmiechem kiedy historyk jedynie pokiwał twierdząco głową, wtulając twarz w poduszkę. – Trzeba było spać a nie oglądać „Dirty Dancing” trzy raz z rzędu.

- Cztery – poprawił go Asuma. – Tyle, że za czwartym razem zasnąłem na końcówce – wyjaśnił. Yamato pokiwał niedowierzająco głową po czym nie pewnie wplótł palce w włosy Sarutobi’ego. Brunet mruknął głośno niczym kocur i uśmiechnął się błogo. Chemik zaczął delikatnie drapać skórę głowy Asumy co spotkało się z jeszcze głośniejszym mruczeniem i szerszym uśmiechem. Historyk Uniósł powoli powieki, wbijając brązowe tęczówki w twarz, delikatnie uśmiechającego się, Yamato. Wyjął rękę z pod poduszki i dotknął dłoni chemika, wyrywając go z zamyślenia. Splótł palce ich dłoni ze sobą.

- Yamato – zaczął cicho, podnosząc się do siadu. Spojrzał głęboko w czarne oczy szatyna i położył dłoń na jego policzku, gładząc miękką skórę kciukiem. – Kocham cię – wyznał. W końcu mógł to powiedzieć mężczyźnie którego kocha. – Tak bardzo cię kocham – dodał, czując jak do jego oczu napływają łzy. Zamrugał szybko kilka razy, przełykając ślinę. Zawsze trafiał na naprawdę beznadziejnych mężczyzn a tym razem… Yamato… jest wspaniały. – Wiesz, że nawet nie zauważyłem kiedy się tak w tobie zakochałem? – zapytał , opierając swoje czoło o czoło chemika.

- Ja ciebie też kocham, Asuma – szepnął z pasją Yamato. Jeszcze chwilę po tym wyznaniu patrzyli sobie w oczy po czym wpili się brutalnie w swoje usta, walcząc językami o dominację. Yamato przejechał rękoma po plecach Asumy i westchnął. Nie czuł się źle tak jak wtedy kiedy był z Misako. Czuł się zupełnie naturalnie, tak jakby znalazł swoje miejsce. Kiedy oderwali się od siebie, oddychali głośno, wciąż stykając się czołami.

- Rzucasz mi wyzwanie? – zapytał Asuma jednak nie czekał na odpowiedź. – Przyjmuję ale nie zamierzam się poddać – oznajmił a Yamato zaśmiał się cicho. Sarutobi położył go na materacu, kładąc się na niego. Oparł się na łokciach aby zmniejszyć ciężar i wyszczerzył się szeroko, patrząc uważnie w twarz chemika. Chciał się upewnić, że jest on pewien tego co za chwilę, niezaprzeczalnie, się stanie. Kiedy nie znalazł w jego oczach nic prócz rozbawienia i narastającego powoli pożądania, przyszpilił go do materaca, jeszcze bardziej brutalnym pocałunkiem. Yamato wbity w materac pod ciężkim, gorącym ciałem, prawie zupełnie unieruchomiony jęknął przeciągle, nie mogąc powstrzymać wyrywającego się dźwięku. Nigdy nie pomyślałby, że będzie czuł się tak dobrze, oddając się drugiemu mężczyźnie. Kiedy gorące ręce Asumy spoczęły na jego biodrach mimowolnie rozsunął nogi i pozwolił historykowi umieścić się między swoimi udami. Z jego ust niemal wyrwał się krzyk zaskoczenia, kiedy poczuł jak gorący, twardy członek Asumy przyciska się do jego pachwiny. Oboje byli niesamowicie twardzi. Sarutobi warknął w usta Yamato a po chwili oderwał się od szatyna.

- Wybacz ale już nie mogę – sapnął brunet, unosząc biodra i spoglądając na ich krocza. Niecierpliwie rozpiął pas spodni. – Po prostu już nie wytrzymam, muszę się tego pozbyć.

Yamato, nie protestując poszedł w ślady historyka aby po chwili oboje westchnęli uwolnieni od bielizny i z powrotem opadli na materac, całując się zapamiętale. Kiedy oderwali się od siebie po naprawdę długiej chwili tego maniakalnego pocałunku, dyszeli jak po wielomilowym biegu.

- Naprawdę… zaraz wybuchnę – szepnął Asuma. – Nie stać mnie teraz na cierpliwość.

Yamato zaśmiał się cicho. Nie wyobrażał sobie bycia w tej chwili cierpliwym. Opanowany przez pożądanie ledwo mógł myśleć. Chciał go teraz, natychmiast. Poruszył znacząco biodrami, przesuwając palce po klatce piersiowej starszego. Kiedy dotarł do podbrzusza zadarł jego koszulkę do góry. Asuma uniósł ręce, pomagając szatynowi w zdjęciu ubrania. Yamato dotkną jego rozpalonej skóry na obojczyku uważnie, przypatrując się opalonemu ciału historyka. Zsunął rękę niżej, poprzez pierś, zahaczając o jeden z sutków, i brzuch aż na biodro po czym pewnie objął palcami naprężoną, sączącą się męskość. Asuma odchylił głowę do tyłu, nabierając tchu.

- Jestem gotowy – szepnął Yamato, przesuwając powoli ręką po nabrzmiałym, pulsującym członku starszego. Skupienie się na słowach chemika wymagało od bruneta nie małego wysiłku.

- Na pewno? – zapytał, starając się dojrzeć emocje w oczach Yamato. W czarnych tęczówkach widniało jedynie pożądanie i pasja. Szatyn przytaknął ruchem głowy, wypuszczając z dłoni męskość Asumy. Historyk odetchnął głęboko po czym prawą ręką złapał swój członek a lewą położył na biodrze Yamato. Przystawił penisa do wejścia szatyna po czym jednym, płynnym ruchem zanurzył się w gorącym, ciasnym wnętrzu, wzdychając głośno. Na twarzy Yamato nie pojawił się nawet cień bólu. Najwyraźniej faktycznie był gotowy. Poruszył się w miękkim wnętrzu chemika na co ten aż krzyknął. Przeszyły go gorące dreszcze niesamowitej przyjemności.

- Tu jesteś – mruknął triumfalnie Asuma, zarzucając sobie ramiona Yamato na szyję. Po chwili młodszy objął go nogami w pasie. Historyk zaczął się poruszać, co rusz uderzając w czuły punkt szatyna, wyrywając z jego ust głośne jęki i westchnienia. Brunet wtulił twarz w szyję chemika, mrucząc przeciągle. Yamato był tak niewiarygodnie ciasny.

- Szybciej – wydusił z siebie Tenzou między długim jękiem a nagłym westchnieniem. Asuma z przyjemnością przyśpieszył pchnięcia, jednocześnie je pogłębiając. Yamato drapał bruneta po plecach i wgryzał się w jego ramiona. Asuma nie panował nad pchnięciami, zapomniał się zupełnie, szybko i brutalnie zagłębiając się w ciele młodszego. Yamato nie czuł nic po za gorącym wypełnieniem i ogromną przyjemnością. Orgazm nadszedł stanowczo zbyt szybko, ogarną ich razem w jednym, niespodziewanym momencie. Yamato krzyknął głośno, wygiął plecy w łuk, czując jak Asuma odchyla się do tyłu a gorące i gęste nasienie zalewa jego ciało. Wsparł się na piętach, wybijając biodra do przodu i wciąż cicho pojękując wtulił twarz w zagłębienie szyi kochanka, który opadł na niego, dysząc głośno. Kiedy ich oddechy już się uspokoiły, Asuma złożył na obojczykach Yamato kilka drobnych pocałunków.

- Tak bardzo cię kocham – odezwał się, przerywając błogą ciszę. Chemik chciał odpowiedzieć, że on jego również jednak nie zdążył. – Przygotuję kąpiel – oznajmił historyk po czym cmoknął Yamato w policzek, zerwał się z łóżka i już po chwili w łazience rozległ się szum wody.

* * *

- Zostawić cię na chwilę samego – warknął Sasuke, przykładając woreczek z lodem do czerwonego czoła Naruto. Zrobił to nieco za mocno targany złością. – Przepraszam – mruknął łagodniej, głaszcząc blondyna po głowie. – Co ty tu w ogóle robisz? – zwrócił się do brata, który jeszcze przed chwilą przepraszał Uzumaki’ego na kolanach.

- Przyjechałem wcześniej, bo ojciec coś marudził – wyjaśnił Itachi, zeskakując z wysokiego, barowego krzesła. – Ale widzę, że będę wam jedynie przeszkadzał – mruknął pod nosem a chwilę później worek z lodem wylądował na jego głowie. – Nie bulwersuj się, Otōto – długowłosy chichocząc pod nosem nalał sobie soku i wrócił na swoje miejsce. Podał Naruto lód, patrząc na niego niczym zbity pies. – Przepraszam, Naru.

- Już nie przepraszaj – warknął Uzumaki. Spotkanie z drzwiami naprawdę bolało ale po dziesiątym „przepraszam” Itachi’ego miał zwyczajnie dosyć tego słowa.

- Dobra, to ja tylko wezmę potrzebne rzeczy i zmykam do Deida… - starszy Uchiha nie dokończył, bo kiedy pomyślał o swoim kochanku coś mu zaświtało. Spojrzał uważnie na Naruto, który w tym momencie wlepiał błyszczące oczy w Sasuke i na swojego brata, który uśmiechał się łagodnie pod nosem. – Tak właściwie to co między wami jest? – zapytał, nie owijając w bawełnę. Nie mógł ukryć, że chciał aby coś między tą dwójką zaszło. Kibicował im z całego serca. Po tym pytaniu blondyn niesamowicie zainteresował się swoją komórką a Sasuke po prostu zniknął w kuchni. – Ktoś mi odpowie? – zapytał, nie mogąc powstrzymać się od cichego chichotu. – Jak nie to sam sobie odpowiem a to was nie zadowoli – zagroził na co Sasuke zerknął na niego groźnie zza kontuaru, przy którym kucał. Młodszy Uchiha wolał nie odpowiadać na to pytanie, bo sam nie wiedział co między nimi jest. Naruto go kocha a on… się stara. Jak to nazwać? Naruto westchną cicho po czym spojrzał na Itachi’ego, delikatnie się uśmiechając.

- Tak jakby… - zaczął ale za nic nie wiedział jak skończyć. – To skomplikowane – mruknął w końcu, nie siląc się na wytłumaczenia.

- Oh, rozumiem – westchnął Itachi. Nie podejrzewał, że między nimi są jakieś skomplikowane stosunki. Zamrugał szybko kilka razy, odrywając wzrok od Naruto i kierując go na Sasuke, który wypakowywał zakupy. – Znaczy nie rozumiem – westchnął jeszcze raz, trąc czoło. Kiedy Uzumaki powiedział to na głos atmosfera między nimi stanowczo się zagęściła. – Ale staram się – dodał z uśmiechem – i zawsze możecie do mnie przyjść. – Uśmiechnął się jeszcze szerzej a Naruto mu zawtórował. Jedynie Sasuke wydawał się dziwnie podłamany.

- A co z tobą i Deidarą? – zapytał młodszy Uchiha, chcąc jak najszybciej zmienić temat rozmowy.

- Wszystko cacy – Itachi uśmiechnął się zadziornie. – Może przyjdę z nim jutro wieczorem na kolację czy coś? Naruto go nie zna, prawda? – wpadł na, jego zdaniem, genialny pomysł. Uzumaki przytaknął energicznie. Miał już dość zadawania sobie pytania „kto to Deidara?”. Sasuke westchnął ciężko ale uśmiechnął się lekko, przytakując. Nie mógł ukryć, że lubił Naoki’ego, który nawiasem mówiąc, był podobny do Naruto. Może to właśnie dlatego?

* * *

- Yamato! – krzyknął zabawnie Kakashi, robiąc przy tym, swoim zdaniem, minę szczytującego Asumy. Zaraz po tym oberwał po głowie książką o cesarskich rodach w Japonii. – Cieszę się twoim szczęściem, naprawdę – przyznał szarowłosy, pocierając głowę. – Wszystko w porządku?

- Głupio się pytasz – mruknął Asuma z papierosem w ustach. – Powiedziałbym, że nawet wspaniale – uśmiechnął się szeroko, wydmuchując dym przez nos. Yamato, który siedział w kuchni razem z Iruką, westchną ostentacyjnie. – A z tobą?

- Ze mną? – zapytał Kakashi aby się upewnić. Sarutobi przytaknął. – A wyglądam na chorego? – kolejna książka wylądowała na głowie fizyka.

- Jak dzieci – westchnął Iruka, wyglądając z kuchni. Szatyn stanął w przejściu, zakładając ramiona na klatkę piersiową i opierając się biodrem o filar. Jedno, widoczne oko Kakashi’ego zabłysło na co Asuma parsknął śmiechem. Umino nie miał zielonego pojęcia o co historykowi chodzi.

- Widzę, że dobrze – wykrztusił z siebie Sarutobi, klepiąc Hatake po ramieniu. Kakashi przytaknął cicho, wciąż wpatrując się w Irukę.

- Może już sobie pójdziemy? – zaproponował, patrząc błagalnie na matematyka. Umino natychmiast zrozumiał co szarowłosemu chodzi po głowie. Powoli podszedł do stolika, przy którym siedzieli i uśmiechając się pogodnie sięgną po najgrubszą książę Asumy, która w następnej chwili wylądowała na głowie Kakashi’ego.

- To chyba znaczy nie – historyk znów zarechotał a razem z nim Yamato, który teraz stanął obok wściekłego Iruki.

- Stary, niewyżyty zboczeniec! – Umino skwitował Kakashi’ego po czym wrócił do kuchni, śmiejąc się pod nosem. Owszem, był nie wyżyty ale i niesamowicie kochany. Iruce było z nim tak dobrze i nigdy by siebie o takie stwierdzenie nie podejrzewał. Tak samo jak nie podejrzewałby Kakashi’ego o taką czułość i opiekuńczość jaką go obdarzał.

Yamato wrócił do kuchni, siadając naprzeciwko matematyka. Umino wpatrywał się w jedną ze ścian rozmarzonym wzrokiem. Tenzou zaśmiał się cicho. Dobrze, że szatyn nie mógł dostrzec swojego wzroku.

- Iruka? – Yamato szturchnął go lekko w ramię. Matematyk ocknął się i spojrzał na chemika nieco zdezorientowany. Mierzył go chwilę spojrzeniem po czym z impetem położył głowę na stole.

- Ja go kocham – szepnął na co Yamato roześmiał się głośno.

* * *

- I co? – zapytał zniecierpliwiony Gaara, szturchając Kibę w żebra. Inuzuka przewrócił teatralnie oczami, odsuwając się o drzwi.

- Jeśli chciałeś osiągnąć to, że Shikamaru będzie spał a Kankuro najprawdopodobniej oglądał TV to jest jak najbardziej w porządku – odparł Kiba po czym zachichotał. Gaara warknął, siadając na podłodze pod ścianą. Rano ukradł Kankuro klucz do ich pokoju i kiedy spali zamknął go razem z Shikamaru, wychodząc z założenia, że jeśli będzie im się nudzić to zaczną się bzykać… albo chociaż poruszą ten temat. W związku z tym od ósmej rano razem z Kibą stali pod drzwiami pokoju dziesiątego, starając się usłyszeć cokolwiek.

- Wiesz Rudy - zaczął Kiba, siadając obok Gaary. No Sabaku westchnął, kierując na szatyna smętne spojrzenie. – Są trzy możliwość – oznajmił a Gaara przytaknął, dając mu do zrozumienia, że ma kontynuować. – Pierwsza jest taka, że Kankuro jest impotentem. Druga to taka, że Shikamaru go zabił a trzecia, że nas po prostu wykiwali – oświadczył a Gaara uderzył się w otwartą dłonią w czoło. – Co?

* * *

- Naprawdę niesamowity z niego idiota – zaśmiał się Kankuro, patrząc na kluczyk należący do Shikamaru. – Zaczynam wierzyć w to, że naprawdę jesteśmy rodzeństwem – mruknął na co Shikamaru zaśmiał się cicho. Faktycznie, Kankuro też często popełniał głupie błędy, które robił także Gaara. Rudowłosy najwyraźniej zapomniał, że Shikamaru ma swój klucz do pokoju.

- Strasznie uwziąłeś się na te pikniki – powiedział Nara, sięgając do wiklinowego kosza po kawałek orzechowego ciasta. Ugryzł kawałek, zamykając oczy po czym położył się na kocu. Znowu byli na polance w lesie, na którą No Sabaku zabrał go ostatnim razem.

- Lubię pikniki – oznajmił Kankuro, nagle zawisając nad Shiakamru. – Zwłaszcza z tobą – uśmiechnął się drapieżnie po czym pochylił głowę i odgryzł kawałek ciasta.

- Moje – warknął Nara po czym uderzył starszego w głowę, uśmiechając się szeroko. Kankuro nie zareagował, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w twarz Shikamaru. – Kankuro – Nara dźgnął go w ramię na co No Sabaku się ocknął, robiąc dziwną minę.

- Shika, mogę cię o coś zapytać? – zapytał starszy na co Shikamaru zaśmiał się cicho. – Tak wiem, już zapytałem – mruknął starszy, lekko się uśmiechając a za chwilę znów poważniejąc. – Dlaczego… - zaciął, nie wiedząc czy powinien zadawać to pytanie. – Dlaczego nie chcesz się ze mną kochać? – wydusił w końcu na co Shikamaru najpierw pobladł a po chwili zarumienił się soczyście, odwracając wzrok.

- Nie wiem – mruknął cicho, chcąc zakończyć krępujący temat. Kankuro zmarszczył brwi.

- Shikamaru, spójrz na mnie – powiedział. Kiedy Nara nie zareagował złapał go za podbródek i odwrócił jego głowę w swoją stronę. – Spójrz, proszę – młodszy z ociąganiem, skierował tęczówki na twarz No Sabaku. – Shikamaru, ja nie naciskam. Wiem, że dopiero co odważyłeś się powiedzieć mi, że mnie kochasz i ja nie chcę się z tym spieszyć. Chcę żebyśmy się najpierw poznali ale po prostu chcę wiedzieć, rozumiesz? Bo jeśli mi powiesz to będzie mi łatwiej to zrozumieć, dać ci odpowiednią ilość czasu i może coś na to zaradzić. Obiecuję ci, że cokolwiek to nie jest to nie będę się śmiał – wyjaśnił Narze na co ten westchnął. Rumieniec na jego policzkach nieco bladł jednak nadal rzucał się w oczy. – Powiesz mi? – zapytał Kankuro na co Shikamaru przytaknął. – Mam się odsunąć? – zapytał, już chcąc usiąść obok Nary jednak ten objął jego szyję, nie pozwalając mu się ruszyć.

- Ja… - Shiakamru nie miał pojęcia jak zacząć. Odetchnął głęboko po czym nieśmiało cmoknął starszego w usta. – Chodzi o to, że… jak pewnie wiesz, nigdy nie byłem z żadnym facetem i chyba nawet nie jestem gejem. – Na tą wiadomość Kankuro zmarszczył brwi. – Znaczy ty mi się podobasz… ale tylko ty i nikt więcej, nie wiem czy to dobrze – przerwał na chwilę, wzdychając. – A po za tym to wizja dwóch penisów w jednym łóżku nieco mnie przeraża. Tym bardziej jeśli jeden z tych penisów ma być w moim tyłku – wyjaśnił a róż na jego policzkach pogłębił się. Kankuro uśmiechnął się lekko i złożył czuły pocałunek na czole Shikamaru.

- Zawsze można wykorzystać mój tyłek – przygryzł dolną wargę, patrząc uważnie w szare oczy młodszego. – Choć nie ukrywam, że wolę być na górze – mruknął po chwili.

- Nie zgodziłbyś się, nie? – zapytał Nara. W jego głosie dało się wyczuć nutki nadziei.

- Zgodziłbym się pod warunkiem, że podczas naszego pierwszego razu ty byłbyś na dole – oznajmił Kankuro. Shikamaru skrzywił się lekko. – Ale tylko po to żebyś miał porównanie, bo jeszcze by ci się spodobało i przejąłbyś dowodzenie – zaśmiał się cicho. – Kocham cię – oznajmił szeptem, przykładając czoło do czoła Shikamaru. – Szczerze… nie obchodzi mnie kiedy to zrobimy, jak, gdzie i kto będzie na górze, grunt że będziemy razem. Ty i ja – musnął delikatnie usta Shikamaru. – Chcę żebyś to wiedział. Chcę żebyś wiedział, że mimo wszystko cię kocham – chwycił dłoń Nary i splótł ich palce ze sobą.

- Ja ciebie też, Kankuro – szepnął Shikamaru po czym westchnął prosto w usta No Sabaku, łącząc ich w pocałunku. Trudno było mu zaprzeczyć, że Kankuro jest cudowny… i dlatego tego nie robił.

* * *

Sasuke położył się na kanapie, wzdychając głośno. Czuł się dziwnie. Był jakiś rozbity ale mimo to szczęśliwy. Wciąż miał przed oczami widok uśmiechniętego szeroko Naruto ze łzami w oczach i czerwonym czołem. Chciało mu się śmiać. Zakrył oczy przedramieniem, wsłuchując się w odgłosy dochodzące z kuchni, w której buszował Itachi. Najwyraźniej starszy Uchiha nie miał zamiaru opuścić ich zbyt szybko. Kiedy szuranie i stukanie ucichło odsunął rękę od twarzy, otwierając oczy. Długowłosy stał nad kanapą, wpatrując się w niego zatroskanym spojrzeniem.

- Proszę – wyciągnął w jego rękę szklankę. – Miętowo-pomarańczowy drink z lodem. Tylko nie mów ojcu, że cię upijam – zaśmiał się. Sasuke usiadł, odbierając szklankę od brata i robiąc mu miejsce na kanapie. – Sasuke nie chcę się wtrącać w twoje sprawy ale wiesz, że muszę – zaczął a młodszy Uchiha, przytaknął, przytykając usta do brzegu naczynia. – Nie wiem co jest między tobą a Naruto ale on cię kocha, wiesz o tym? – zapytał a Sasuke przytaknął ruchem głowy. – To dobrze. W takim razie chciałem ci powiedzieć, że jeżeli się wahasz czy ty czujesz do niego coś więcej to przestań, do cholery! – oznajmił ostro, marszcząc brwi. Zaskoczył tym Sasuke. – Widzę, że się zastanawiasz ale ja cię znam, Sasuke i wiem… widzę jak na niego patrzysz, jak się uśmiechasz i jak się zachowujesz. Chcę ci powiedzieć, że jeśli masz jakieś wątpliwości to przestań, bo go kochasz. Założę się, że widzą to wszyscy oprócz ciebie i Naruto, więc weź się w garść i po prostu idź na całość. Nie bój się, że znowu ktoś cię zrani. Uwierz w to uczucie i daj mu upust, dobra? – zapytał, patrząc wyczekująco na brata. Sasuke wbił wzrok w przeciwległą ścianę. Strasznie wkurzało go to, że Itachi jak zawsze miał rację. Teraz mógł już spokojnie powiedzieć, że kocha tego blondgłupka. Może nie na zabój ale kocha i teraz już nie może temu zaprzeczać. Jedyne co mu zostało to pogodzić się z tym, powiedzieć Naruto i z dnia na dzień kochać go coraz bardziej aż w końcu będzie w stanie powiedzieć, że zrobi dla niego wszystko. Uśmiechnął się szeroko zupełnie, nie panując nad tym grymasem. Itachi aż otworzył szerzej oczy ze zdziwienia.

- Znowu masz rację, Zarazo – odparł w końcu Sasuke po czym wziął łyk drinka. Bardzo mocnego drinka. – Jakbym nie przyznał ci racji to byś mnie upił? – zapytał, wskazując na szklankę.

- Mniej więcej – Itachi uśmiechnął się szeroko, drapiąc w zakłopotaniu po potylicy. – Uśmiechnij się tak znowu, bo pomyślę, że jestem bardziej szczęśliwy od ciebie – szturchnął Sasuke w ramię.

- Nic nie widziałeś – burknął młodszy po czym uśmiechnął się delikatnie. – Jesteś do dupy, wiesz? – warknął, wbijając w Itachi’ego mordercze spojrzenie.

- Kami-sama, dlaczego znowu? – zapytał zupełnie zaskoczony długowłosy. Przecież wszystko było w porządku!

- Bo za każdym razem kiedy cię słucham to totalnie mieszasz mi w głowie, wywołujesz dziwne emocje i jest mi lepiej – wyjaśnił Sasuke po czym sapną zabawnie. Itachi zaśmiał się głośno.

- To chyba dobrze, no nie? – zapytał, czochrając brata po włosach. – Czyżby w końcu dotarło do ciebie, że kochałeś tego młotka już od dawna ale nie dopuszczałeś do siebie tej myśli i teraz zastanawiasz się jak mu to powiedzieć? – uśmiechnął się szeroko, widząc naburmuszoną minę Sasuke.

- Przestań mieć rację – warknął młodszy. – A… - nie zdążył do kończyć, ponieważ rzucił się na niego Naruto, który od początku rozmowy braci stał u szczytu schodów. Uzumaki nie zwrócił uwagi na to, że rozlał drink na siebie i na Sasuke.

- Ja ciebie też – powiedział cicho blondyn, wtulając twarz w zagłębienie szyi Uchihy. Sasuke wyciągnął spomiędzy nich, już pustą, szklankę i podał ją Itachi’emu po czym objął Naruto.

- Nie powinieneś podsłuchiwać, młotku – mruknął Sasuke na co Itachi parsknął śmiechem. Jak zwykle jego młodszy braciszek wiedział co powiedzieć.